Racoon, Tivoli

Woensdag 26 maart 2008, ik (Matthijs) ga op weg naar Utrecht, om daar voor de 6e x Racoon te zien. Eerst mijn zus opgehaald, om vervolgens op haar fiets door Utrecht te scheuren richting de Tivoli Oude Gracht. De vorige 5 keren waren allemaal op festivals, dus ik was benieuwd naar Racoon in een concertzaal. Maar mijn nieuwsgierigheid ging vooral uit naar het voorprogramma. Een Belgische Singer/Songwriter, Milow genaamd, mocht zijn kunsten laten zien als support.

Imagine a Wednesday evening in March, Milow

Al gauw werd me bij Milow duidelijk dat zijn muziek vooral om de vocale partijen draaide, en niet zo zeer om zijn gitaar. En ja, het moet gezegd worden, Milow kan goed zingen. Dan hebben we het nog niet eens gehad over zijn begeleidende zangeres Nina Babets (als ik het goed verstaan heb). Want zeaudejus, wat een stem heeft die vrouw. Als zij nou de teksten van Milow overnam, en Milow haar begeleidende zanger word, zou het een betere show geweest zijn.

Milow, tsja, een goed voorbeeld van een Singer/Songwriter die veilige liedjes maakt door middel van mooie zangpartijen en simpele gitaren. En vooral hierom, zou het naar mijn mening beter zijn als hij zijn rol met Nina Babets om zou wisselen. De liedjes van Milow waren namelijk door deze simpele gitaar veel van hetzelfde. Als hij zijn rol omdraait, kan hij zich meer op betere gitaar gaan focussen, waardoor zijn professionaliteit toeneemt, om later weer solo te gaan. Want ja, waar de liedjes op het begin nog bijna kippenvel bezorgend waren, waren ze op het eind erg saai. Wat op zich gunstig was, omdat m'n zus en ik dorst hadden. Zo kon ik gemakkelijk even bier en een roseetje halen. Bovendien viel er achter mij een mevrouw flauw, waarnaar mijn aandacht meer uitging. Toen ik dacht dat de show was afgelopen, deed Milow samen met zijn begeleidende zanger en zangeres nog een nummer a capella. Ik stond bij de kassa (hooguit 25 meter van het podium af) en het was niet te verstaan. Sorry Milow, Patrick Watson overtref je niet.

Ach ja, overall is Milow geen slechte keus geweest van Racoon, want ik heb geen onzuiverheden kunnen ontdekken. Maar goed, om het goed te noemen, neuh.. dat gaat te ver. Ik had er mezelf meer van voorgesteld.

En toen, wachten op.. Racoon. Ach ja, het wachten was wel leuk, doordat m'n zus en ik keken naar een stelletje, waarvan de jongen echt ontzettend verliefd was op het meisje, hij kon niet van haar afblijven, maar het meisje vond de jongen net iets minder leuk, maar dit had je jongen weer niet door. De jongen won het uiteindelijk (zagen m'n zus en ik bij Racoon), want waarschijnlijk was het meisje het zo zat dat ze het maar toeliet. Ach ja, waar let je op tussen de support en de hoofdact in.

She doesn't like to pay the bill, but she will, Racoon

Ja en toen, Racoon. Net een nieuw (acoustisch) album uitgebracht, Before You Leave genaamd. Ik had niet eens door dat ze opkwamen, gefascineerd door 'het stelletje'. Maar goed, toen Racoon opkwam, werd het stelletje plotseling minder interessant.

Racoon begon rustig, al snel kwam de single van het nieuwe album, Lucky All My Life en het ontzettend mooie Walk Away van het vorige album: 'Another Day'. Ja, daar was het eerste kippenvel moment aangebroken, wat toch een pluspunt was.
Maar goed, na een tijdje word je dat rustige gedoe toch wel een beetje zat (weer eens véél van hetzelfde, doordat Before You Leave acoustisch is).

Maar goed, toen was er plotseling sprake van een overgang. Dennis Huige greep vaker naar zijn electrische gitaar en vanaf dat moment heb ik het echt naar mijn zin gehad (overigens net als Bart, die het meerdere malen duidelijk maakte). Tussen deze 'rock-periode' in (die overigens tot het einde van de show duurde), speelde Racoon nog even Love You More. Het nummer greep me minder dan voorgaande keren, maar toch bleef het mooi. Een mooi moment voor de band om even rust te nemen, zo zag ik het.

Maar goed, vooral bij Hanging With The Clowns ging Racoon echt los, wat tevens het eind van de show was. Ik vond het einde vrij snel, aangezien Racoon op dat moment hooguit 1.5 uur op het podium stond. Maar goed, je moet het maar druk hebben.

M'n zus en ik hebben daarna nog even bij het podium gestaan, om te kijken of we (net als bij Patrick Watson) een handtekening konden krijgen. We stonden naast 3 hysterische personen, die zelfs het flesje waaruit Bart gedronken had, interessant vonden. Bizar.

Maar goed, uiteindelijk ging het gordijn dicht en besloten we dus om maar naar huis te gaan. Eva haalde de jassen en ik ging in de gang naar buiten staan. Dat was namelijk mijn laatste kans om de bandleden te spreken.

En ja hoor, uiteindelijk kwam Bart uit een deur en heb ik hem bedankt voor de goede show, waarop hij antwoorde dat ik hem niet moest bedanken, maar hij mij. Toffe gozer, die Bart. Voor ik hem iets kon vragen, stapte hij al in zijn taxi. Hij zwaaide nog even.

Weer crossend op de fiets naar het station van Utrecht, ging ik op weg naar Woerden. M'n zus bedankt voor de gezelligheid. In de trein nog even het concert geanalyseerd. Mijn conclusie: Racoon, een leuk avondje uit.