Patrick Watson, Tivoli.

Patrick Watson is groots, het is echt de beste band voor ons op dit moment. En dat bewezen de leden ook deze avond maar weer eens. De hoge tonen die de man creeërt en de mysterieuze sounds en de improvisatie die je waarneemt zie je vandaag de dag nog maar weinig terug in dit unieke genre van dit niveau, echte klasse die bijdraagt aan een magisch, laten we zeggen hemels gevoel.

Voicst mocht deel uitmaken van deze show van PW. Dit deden ze ook al in het buitenland zoals op onze site vermeldt staat, en waarom dan ook niet in Nederland? (Uhh.. hallo je mag touren met Patrick Watson, dat wil je toch zo lang mogelijk blijven doen) En omdat zoals de zanger van Voicst zelf al zei, ze anders thuis anders toch maar een beetje zouden gaan luieren.

Voicst.

Voicst mocht dus in het voorprogramma spelen, waarom? Dat begrepen wij al gauw genoeg. Vreemd genoeg speelden de mannen namelijk akoestisch, wat we niet van ze gewend zijn, maar het klonk heel erg indrukwekkend. Zij konden ons bij verschillende nummers kippenvel bezorgen (o.a. bij het nummer 'High as an Amsterdam tourist zie filmpje hieronder). Bij een van de Voicst-nummers zag je Patrick op de achtergrond nog even gauw het podium en het publiek inspecteren, en dat terwijl hij zelf nog moest komen! Voicst speelde 6 à 7 nummers, die ons allemaal erg goed zijn bevallen, er zat namelijk genoeg variatie in.

Bij hun hit-single 'Everyday I work on the road' kregen de mannen van Voicst + ondersteuning menig bezoeker al lekker warm. Ze kregen daarna een terechte staande ovatie van het publiek want de kwaliteit van hun performance was gewoon erg goed. De zanger heeft een zeer prettige stem om naar te luisteren. Zie hieronder Voicst 'High as an Amsterdam tourist' spelen. Echt geweldig!



Voicst - High as an Amsterdam tourist.

PW on stage!

Maar toen...

Oh our god, Patrick en zijn mannen kwamen op het podium hoor. Dachten wij dat we al eerder een 'gitaarjongen' zagen die de gitaren voor PW zijn optreden moest testen/stemmen, bleek het gewoon Simon (de gitarist) te zijn die wat aan zijn haar gedaan had... Anyway, Patrick begon met een leuk praatje en liep een beetje te grappen en te grollen en begon daarna fijn met spelen, samen met zijn band speelde hij een improvisatie wat een intro moest vormen voor het prachtige nummer 'Close to paradise'. Dat was het tweede moment die avond dat wij echt kippenvel hadden, alleen kregen we nu toch wel wat extremere rillingen (deze rillingen duurden tot aan het einde van het concert). Als er echt een hemel bestaat en er bij de hemelpoort muziek gedraaid wordt dan zal waarschijnlijk het net zo genaamde album 'Close to Paradise' van deze band daar te horen zijn. Dit nummer is de eerste albumtrack van de plaat en waarschijnlijk daarom ook hun eerste nummer van de avond.

Als we weer even op aarde waren tijdens het luisteren van dit nummer die avond, en ons even over de hemelse muziek heen konden zetten (waar we beiden nogal wat moeite voor moesten doen), en wij elkaar af en toe even aankeken en naar andere mensen keken, leken die ook heftig geëmotioneerd. En dat was zeker niet de laatste keer die avond, want dit was slechts zijn eerste nummer.

Of moet ik zeggen 'hun eerste nummer'?
Want de gitarist, bassist en drummer waren ook duidelijk aanwezig, Patrick is slechts de leider en zanger van de band. Maar over de rest zo meer.
Laat een ding duidelijk zijn: de muziek van Patrick Watson is mooi, erg mooi. Ik hoop dat we dit zo al duidelijk genoeg hebben kunnen maken.

De band speelde zowel oude nummers van het eerste album 'Just Another Ordinary Day' (debuut album uit 2003) als nummers van het meesterwerk uit 2007, het netgenoemde 'Close to paradise'. Maar daar bleef het niet bij, Patrick Watson speelde ook nummers die nog niet uitgebracht zijn, die echt niet ten onder deden voor de huidige voor ons bekende nummers.

That's live!

De Patrick Watson-leden zijn gek genoeg ook echte 'live-lui', denk je net dat het niet beter kan dan je op de albums hoortm omdat het je onmogelijk lijkt om zoiets live te doen, blijkt dat toch mogelijk te zijn, het is zelfs beter. De band maakt dan wel gebruik van erg 'nieuwerwetse' en aparte instrumenten als je dat zo mag noemen. De stemvervormer bijvoorbeeld. Ze weten er echter wel erg goed en creatief mee om te gaan.

Een goed voorbeeld van dat het een geweldige live-band is, is het nummer 'Weight of the world'. Afgezien van de 'nieuwerwetse' instrumenten kun je zien dat improvisatie een van de sterkste punten van de band is. De mannen zijn echt zo professioneel, dat je echt staat te kijken wat er aan improvisatie voorbij komt tijdens een optreden. Af en toe zag je zelfs de bandleden met verbazing naar elkaar kijken als één van de bandleden een solo maakte.
Ongelooflijk. Kijk maar naar het volgende filmpje en kijk naar Patrick zijn reactie als de gitarist een solo weggeeft, je kunt dat terugvinden op minuutje 4:10 ongeveer tot het einde van het filmpje. Die solo wil je echt niet missen! Hij staat er jammer genoeg niet helemaal op als je goed oplet. Bij minuut 5 was er waarschijnlijk wat met de camera, ik kan me namelijk nogal een overweldigende reactie van het publiek herinneren, maar @ de rest van het filmpje. Enjoy!



Patrick Watson - Weight of the world.

Na wat nummers waar, zelfs de bassist en de drummer even van rol wisselden bij een nummer voor de lol, deed Patrick het dan weer eindelijk hoor. Misschien voor een hoop mensen nog wel bekend van Lowlands. 'Man under the sea', voor een sfeervolle zaal houdt dit in dat Patrick het publiek induikt en dan onversterkt dit nummer zingt met begeleiding van de gitarist. Het is dan de bedoeling dat het publiek meezingt op het refrein, moest Patrick dit de vorige keer nog aan de zaal vertellen, nu was dat niet echt nodig, want wij als trouwe PW bezoekers wisten natuurlijk dondersgoed wat de bedoeling was en de rest van de zaal deed dan ook al gauw mee.

We kunnen wel een boek volschrijven met de dikte van de bijbel hoe geweldig het allemaal wel niet is, maar gelukkig bestaat er een fenomeen zoals youtube waar gelukkig ook dit terug te vinden is. Ik zou zeggen: check het volgende filmpje! En oh ja, je hoort ook wat geschreeuw en zo uit de zaal op het begin. Als het goed is kwam dat zo'n beetje vanaf het midden vooraan het podium, want dat was waarschijnlijk iemand van ons, hihi.



Patrick Watson - Man under the sea.


Hoogtepunten.

Om er even een stukje tekst van Jens Lekman's 'Black cab' erin te gooien: 'God damn, god damn!' Want je wordt echt doodgegooid met hoogtepunten op zo'n avond. We kunnen er tig opnoemen, ze speelden 'Mr Tom', 'Drifters', 'Daydreamer', 'Giver', 'Slip into your skin' en dan hebben we het alleen nog over nummers die ze speelden. Je zag namelijk ook echt aan de bandleden dat ze het naar hun zin hadden en lieten dat ook duidelijk merken, tevens de zaal. En dan nog meer hoogtepunten... had goede vriend Jasper al een interactie met de zanger van Voicst, had Matthijs een paar keer oogcontact met de gitarist van PW (waar Simon, al eerder genoemd later nog op terugkwam, zie interview) zo had Tim PW een schouderklopje gegeven na Man under the sea waar hij hem voor bedankte...
Kan het dan nóg beter?

Alsof dat nog niet genoeg was kwam de band verolgens met iets nieuws. Pat vroeg 'ons' (het publiek) of we een titel voor een liedje wisten zodat hij er dan even wat van kon maken samen met de andere bandleden. Na wat geroep uit het publiek kwamen we op het volgende uit: "Pirate ninja". Uiteraard een genot voor het oog en oor om ze dit te zien spelen. Gooide de gitarist er op het begin ook nog even het welbekende 'Kung-fu' deuntje in, geweldig! Watch this:




Patrick Watson - Pirate Ninja.


Helaas kwam de avond bijna tot een einde wat PW betreft. Ze moesten nu echt stoppen, ze hadden namelijk al twee uurtjes gespeeld. Ja, en zelfs aan tijdloze muziek komt een einde. Maar toen Pat dit zei dachten wij 'goeie, ga maar even wat drinken en dan ga je zo "The Great Escape" nog even spelen'. Maar nee, hij speelde The Great Escape niet, wat de zaal toch erg raar vond. Maar in ons interview had Patrick een goede reden waarom hij 'the great escape' niet speelde, zie daarvoor het interview.
Na een tijdje liep de zaal dan leeg met allemaal mensen die in de wolken waren. En dat zweverige gevoel hadden wij ook een beetje natuurlijk.

Buiten kwamen er sneeuwvlokken uit de lucht en de nacht was bijna aangebroken. Het was een memorabele avond waarin een geweldige zaal met mensen het beste concert van hun leven meemaakten. En dat was bij ons ook zeker het geval. We moesten even bijkomen, net als wat andere mensen, want wat we die avond allemaal gezien hadden... het was echt overweldigend.

"Patrick Watson is een fenomeen, we kunnen niets anders dan vol lof over deze man/band praten."

Maar voor ons was het PW avontuur helemaal nog niet voorbij deze avond!
Wij hadden namelijk de mogelijkheid om een interview met Pat, de drummer en gitarist van de band te doen, de bassist was helaas niet zo spraakzaam. Maar zie daarvoor de interview-pagina. We hebben uiteraard ook alle handtekeningen.

Wij hadden nog nooit zoiets bijzonders meegemaakt. Erg apart dat ze ons gewoon vriendelijk te woord stonden en we zoveel interactie hadden met hen die avond. Op die wijze beleefden we het concert nog intenser. Er valt nog veel meer te vertellen, maar ook de bijbel heeft een einde.
Tot slot sluiten we dit verslag dan maar af met de volgende zin:

"Wat is de wereld toch mooi en fijn als je in de buurt bij een van je idolen kunt zijn."

PS: vergeet niet het interview te checken!
Matthijs & Tim

Met dank aan Fileunder.nl en youtube-user 'StartBeginning' voor de geweldige filmpjes.